در مکان‌هایی در مجاورت سیستم فاضلاب و چاه‌‌های آب و همچنین در مناطقی که جریان آب زیاد است مناسب نمی‌باشد
نیلینگ یک روش پایدارسازی گود است که از این روش برای نیل کردن بخش ناپایدار خاک به بخش پایدار آن استفاده می‌کنند.
لذا با اجرای یک سیستم زهکشی باید امکان پایین آمدن سطح آب‌های زیرزمینی را فراهم کرد. این سیستم باید از ایجاد فشار هیدرواستاتیک اضافی بر روی سطح دیوار یا اجزای سازه‌ای جلوگیری کرده و از سطح سازه در برابر خوردگی و فرسایش محافظت نماید.
هدف از به کارگیری این نوارها، جمع آوری و انتقال آب‌هایی است که از طرق مختلف، به پشت پوشش موقت می‌رسند.
روش نیلینگ به‌عنوان یک تکنیک پیشرفته و گسترده، در بسیاری از حوزه‌ها برای اهداف متعدد مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در مرحله پایانی و بعد از اجرای کامل مراحل قبلی با استفاده از دوغاب سیمان، یک لایه مش، بتن پاشی و شاتکریت یک لایه روکش دائمی اجرا می‌شود. این لایه از ضخامت کمی برخوردار بوده و به این دلیل اجرا می‌شود که از فرسایش خاک جلوگیری شده و سطح مناسبی نیلینگ برای ساخت‌وسازهای بعدی ایجاد شود.
ارتفاع مجاز خاکبرداری در هر مرحله متاثر از پارامترهای مقاومت برشی خاک، میزان نفوذ آب‌های سطحی و میزان سربار متغیر است.
از موارد کنترلی اجرای سازه نگهبان می توان به آزمایشات کنترل کیفیت بتن، آرماتور و کلیه مصالح اشاره نمود.
از روش نیلینگ می‌توان در محدوده وسیعی از خاک‌ها استفاده کرد. اجرای این روش در خاک‌هایی که شرایط مطلوبی دارند می‌تواند موجب سهولت اجرای کار و اقتصادی بودن آن شود.
خاک بتواند بدون نیاز به سازه نگهبان، به مدت یک تا دو روز، با دیوارهای قائم یا نزدیک به قائم، به ارتفاع حدود یک تا دو متر پایدار باقی بماند.
هوای فشرده تولید شده توسط این دستگاه، از طریق شلنگ‌های هوا به دستگاه‌های پنوماتیک منتقل می‌گردد. حجم گاز تولید شده توسط کمپرسور به میزان حرکت رفت و برگشتی پیستون و جابجایی آن وابسته است.
عوارض سطحی شامل تاسیسات شهری، ساختمان ها و معارضات مجاور گود،
پنل برداری در هر مرحله مشروط به پایان یافتن عملیات پایدارسازی در مرحله تراز فوقانی است.
درواقع، مکانیزم اصلی روش میخ گذاری، دوختن ناحیه فعال به ناحیه مقاوم است. به همین دلیل، به این متد گاهی دوخت به پشت نیز گفته می‌شود.